Hvað skulda íslensk útgerðarfyrirtæki ?

Það er mjög mikilvægt að fá að vita hver staðan er í sjávarútvegi hér á landi, til þess að gera sér grein fyrir ástandi mála. 

Hvorki sjávarútvegsráðherra eða framkvæmdastjóri LÍÚ virðast þess umkomnir að veita svör við þessari spurningu, en ég hefi margsinnis spurt ráðherra á þinginu en sá hinn sami komið sér hjá svörum.

Ég spyr hverjar voru skuldir í íslenskum sjávarútvegi 1984, þegar kvótakerfinu var komið á, og hverjar eru þær hinar sömu skuldir nú ?   

Að öllum líkindum erum við að horfa á upp á veðsetningar sem teknar hafa verið gildar í bönkum í hinu arfavitlausa kerfi, sem nú eru  verðlausar. 

Hver er framlegðin, tekjurnar og skuldir fyrirtækjanna ?

Því hinu sama þurfa stjórnvöld að svara.

Tilraunir sjávarútvegsráðherra til þess að stagbæta lögin um stjórn fiskveiða sem fram kom á þinginu nýlega um hærra hlutfall afla sem útgerðir megi færa milli fiskveiðiára, er einungis í þágu stórútgerðarmanna. Breytingar gera ráð fyrir því að hlutfallið hækki úr 20% í 30%.

Leiguverð verður hærra en ella sem aftur gerir kvótalitlum útgerðum enn erfiðara fyrir.

Ég er alfarið á móti því að fara þessa leið, að auka prósentu í færanlegu aflamarki milli ára.

Ef eitthvað er hefði átt að lækka prósentu í stað þess að hækka og eins og áður sagði  er enn verið að verja sægreifana sem sitja að sínu eftir allt það brask sem kom til sögu 1991 við frjálsa framsalið.

Einu sinni enn er því verið að auka ójöfnuð hygla þeim stærstu á kostnað hinna smæstu leiguliðana í kerfinu í stað þess að tekið sé til við að leiðrétta Mannréttindabrot sem stjórnvöld eiga enn eftir að hefjast handa um að leiðrétta.

 

Grétar Mar Jónsson þingmaður Frjálslynda flokksins Suðurkjördæmi.

(grein birt í Fréttablaðinu)