Strandveiðar.

Menn í sjávarbyggðum landsins bíða nú eftir því að fá að fara að stunda strandveiðar. Strandveiðarnar í fyrra sumar gegnu vel og voru mikil lyftistöng fyrir sjávarbyggðir landsins.

Þær sköpuðu atvinnu, tekjur fyrir fjölskyldur, sveitarfélög og ríkið. Maður hefði ætlað að það væri mikill vilji til þess hjá stjórnvöldum að tryggja að þessar veiðar yrði stundaðar í sumar frá 1. maí að teknu tilliti til ástandsins í landinu.

Ástandið er þannig núna að enn hafa ekki ný lög um standveiðar farið í gegnum þingið. Það hefur verið talað um að þessar veiðar mættu hefjast 2. maí en það verður ekki ef fram heldur sem horfir. Málið er enn í meðförum þingsins og er önnur umræða þess nú í gangi. Það á eftir að klára hana og þá á málið aftur eftir að fara í nefnd áður en það verður tekið í þriðju umræðu og síðan til samþykktar eða höfnunar.

Þeir sem hafa fylgst með útgerð hér á landi vita að strandveiðar hafa ekki verið efst á óskalista L.Í.Ú. sem eins og þeir vita sem vilja, ráða því sem þeir vilja ráða í tengslum við stjórn fiskveiða hér á landi.

Það skiptir miklu fyrir sjávarbyggðir landsins að standveiðar geti hafist 2.maí og því verða lög og reglugerðir að liggja fyrir, fyrir þann tíma.

Nú verða menn að fara að taka hendur úr vösum og fara að sinna málum sem skipta fólkið í landinu máli. Málum sem skapa atvinnu og tekjur.

Skýrslan og það sem vantar.

Það ber að fagna útkomu skýrslunnar hún er góð svo langt sem hún nær.

Það sem vantar er að farið sé aftur til ársins 1990 þegar að frjálsa framsalið var sett á. Að mati Þorvaldar Gylfasonar er frjálsa framsalið grunnurinn að banka hruninu 2008.

Einnig hefði ég viljað sjá að siðferðisnefndin hefði fjallað um mannréttindabrot gegn íslenskum sjómönnum.

Það verður ekki hægt að byggja upp nýtt ísland fyrr en tekið verður á þessum þætti í sögu lands og þjóðar.

Þrátt fyrir þessa annmarka skýrslunnar þá gefur hún tilefni til þess að hreinsa til í stjórnkerfinu og taka á sérhagsmunum  fárra sem hindra að hagsmunir almennings hafi forgangi í íslensku samfélagi.

Það er margt sem þarf að gera nú þegar og eitt af því er að skipa landsdóm. Hér er ályktun Frjálslynda flokksins varðandi landsdóm.

 

Makríll

Skötuselsfrumvarpið var hænuskref í þá átt að breyta núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi og það voru margir sem fögnuðu því og töldu að nú væri komið fordæmi til að gera varanlegar breytingar á fiskveiðastjórnunarkerfinu. Menn töldu að Jón sjávarútvegsráðherra hefði sýnt dug, kjark og þor.

Það liðu ekki nema nokkrir dagar og þá tilkynnti Jón að hann ætlaði að úthluta makríl kvóta eftir gömlu leiðinni. Þeir sem hafa mokað upp makríl í bræðslu undanfarin þrjú ár fá nú, án þess að greiða til þjóðarinnar fyrir nýtinguna, 112.000 tonn af makríl kvóta.

Það er ekki sett vinnsluskilda á veiðarnar en það ætti að gera því með þeim hætti væri tryggt að sem mest verðmæti fengjust fyrir þessar veiðar fyrir þjóðarbúið, sem þarf á öllum þeim tekjum að halda sem hægt er að afla.

Það er smá smjörklípa í reglugerðinni þar sem þeir sem ekki hafa veiðireynslu geta sótt um að fá að veiða og í þann pott verða sett 18.000 tonn eða 12% af heildakvótanum sem skiptist þannig að 3.000 tonn fara til þeirra sem koma til með að veiða makrílinn í net, reknet, línu eða handfæri.
15.000 tonn fara síðan til þeirra sem vilja stund hefðbundnar veiðar í flottroll eða nót. Þeir sem þetta ætla að gera þyrftu einnig að fá síldarkvóta því síld er meðafli í makrílveiðum því annars veiða sægreifarnir þetta allt saman. Það er ekki hægt að stunda hreinar makrílveiðar í nót eða flottroll.

Það hefði að sjálfstöðu átt að setja veiðileyfagjald á makríl kvótann með sama hætti og gert var með skötuselinn. Í skötuselnum er veiðileyfagjaldið til ríkisins ca. 20% af aflaverðmæti en af makríl 0%.

Það er einnig einkennilegt að Jón fór með smá breytingar á fiskveiðistjórnunarkerfinu varðandi skötusel í gegnum Alþingi í formi frumvarps en afhendir síðan makríl kvóta til fárra útvaldra með reglugerð.  

Markmiðið ætti að sjálfsögðu að vera í þessu máli sem og öðrum sem varða þjóðarhag að gæta hagsmuna heildarinnar en ekki sérhagsmuna.

 

Sérhagsmunir eða almannahagsmunir

Það er sorglegt að horfa á stjórnarandstöðu þingmenn úr sjálfstæðis- og framsóknarflokki þar sem þeir standa í pontu á Alþingi Íslendinga og verja sérhagsmuni útgerðarmanna geng hagsmunum almennings.

Skötuselsfrumvarpið skapar 150 mönnum atvinnu, gjaldeyristekjur upp á 1,2 milljarða og leigutekjur upp á 240 miljónir ef 2000 tonnum  af skötusel verður úthlutað. Hafnarsjóðir, sveitarfélög og ríkið koma til með að fá auknar tekjur.

Það er einnig furðuleg afstaða hjá S.A. og A.S.Í. að vera á móti því að skapa fleiri störf og auka tekjur. Það virðist skipta þessi félög meira máli hver fær að skapa störfin heldur það að þau verði til.

Við hverja er verið að leita sátta?

Í ríkisstjórnarsáttmálanum segir að farin skuli fyrningarleið. Fyrningarleiðin átti að vera spor í þá átt að fyrna kerfi sem almenningur í landinu hefur lengi verið ósáttur við. Landsmenn eru ósáttir við kerfið vegna þess að það hefur sýnt sig að hafa ekki almannahagsmuni að leiðarljósi heldur að hygla sérhagsmunum fárra á kostnað heildarinnar.  

Ég ásamt fjölda annarra sem hafa barist gegn núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi stóðum í þeirri trú að með fyrningarleiðinni yrði loksins eitthvað gert til að breyta kerfinu. Breyta því þannig að íslenska ríkið kæmi í veg fyrir að brotin væru mannréttindi á þegnunum. 

Alþýða landsins hefur í gegnum tíðina verð að mótmæla kerfinu með ýmsum hætti og má þar nefna alþýðuhetjuna Ásmund sem lést fyrir aldur fram á þessu ári. Báturinn hans var innsiglaður af ríkinu í meira en heilt ár á meðan dómstólar landsins réttuðu yfir honum. Valdimarsdómurinn er annað dæmi um mann sem fór gegn kerfinu og fór með mál sitt fyrir dómstóla. Dómurinn sagði að allir ættu að standa jafnir gagnvart úthlutun fiskveiðiheimilda. Stjórnvöld snéru hins vegar þannig út úr dómnum að þau sögðu að allir mættu kaupa sér bát.   

Núverandi ríkistjórn setti á  laggirnar nefnd sem átti, að ég hélt, að breyta kerfinu þannig að kæmi yrði í veg fyrir mannréttindabrot á íslenskum þegnum. Að það myndi koma í veg fyrir að atvinnufrelsi þegnana væri skert. Nefndin hefur nú starfað síðan eftir síðustu kosningar. Eins og áður sagði hafði ég fulla trú á því að núverandi vinstri ríkisstjórn sem kennir sig við norræna velferð væri í mun að tryggja þegnum sínum jafnrétti, jöfnuð og jafnræði myndi hafa dug, kjark og þor til að breyta kerfinu þannig að almannahagsmunir yrðu tryggðir.  

Á BB.is fyrir helgi birtist grein eftir Guðbjart Hannesson og Ólínu Þorvarðardóttur þar sem farið var yfir það sem nú heitir “sáttaleið” varðandi fiskveiðistjórnunarkerfið. Í greininni er farið yfir þá leið sem nú er unnið að í tengslum við svokallaða fyrningu á fiskveiðistjórnunarkerfinu.  Ég verð að segja að ég varð fyrir miklum vonbrigðum með þær tillögur sem koma fram í grein þeirra vegna þess að hún er ekki lausn á þeirri deilu sem nú er uppi í samfélaginu um að afnema verði sérréttindi fárra á kostnað alþýðunnar.  

Samkvæmt tillögunni er gert ráð fyrir að núverandi handhafar (eigendur) veiðiheimilda eigi þær og hafi nýtingarréttin áfram í 15-20 ár, gegn veiðigjaldi. Áfram verður kvótalitlum og kvótalausum ætlað að þiggja brauðmolana af nægtaborðum sægreifanna. Þeir geta fengið að veiða það sem sægreifarnir telja ekki arðbært að veiða eða vilja ekki veiða og er það óásættanlegt. Engin nýliðun verður möguleg miðað við þessar tillögur frekar en hingað til. Ungt fólk kemur ekki til með að geta haslað sér völl í greininni við þessi býtti. Og  
þessar tillögur eru ekki til þess fallnar að mannréttindi séu virt. Sjávarpláss sem standa illa og búið er að rústa vegna þess að allur kvóti er farinn koma til með að standa jafn illa ef þetta verður niðurstaða nefndarinnar og ríkistjórnarinnar og þau gera nú miðað við þessar tillögur. 
 
Það þarf að stokka kerfið upp en ekki stagbæta það með tillögum sem hafa það eitt að markmiði að viðhalda því. Ef einhver árangur á verða til framtíðar fyrir sjávarbyggðirnar og þá sem hafa hug á að stunda þessa atvinnugrein verður að taka nú þegar út úr kerfinu ákveðið aflamark úr hverri tegund og leigja það á sama verði og sægreifarnir borga í veiðigjald til ríkisins og þá dugar ekki að tala um neitt minna en 25-30% af úthlutuðum veiðiheimildum. Best væri að taka upp sama fyrirkomulag og Færeyingar hafa á sinni fiskveiðistjórnun og leigja út dagana.  

Það þarf dug, þor og kjark til að koma á breytingum á núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi. Það er ekki auðvelt að taka forréttindin af LÍÚ klíkunni en það verður að gerast. Til að svo geti orðið þarf almenningur að sýna stjórnvöldum að hann sættir sig ekki við það að sérhagsmunum fárra sé viðhaldið. 

Það hafa verið stofnuð samtök um auðlindir í almannaþágu sem heita, Þjóðareign-Samtök um auðlindir í almannaþágu. Þar geta þeir skráð sig sem vilja þjóðaratkvæðagreiðslu um afnám núverandi fiskveiðistjórnunarkerfis.

Þjóðareign - Samtök um auðlindir í almannaþágu

Stofnuð hafa verið samtökin:  Þjóðareign - Samtök um auðlindir í almannaþágu.

Samtökin hafa opnað heimasíðu þar sem fólk getur lesið markmið samtakanna. Eitt af baráttumálum samtakanna er að safna undirskriftum þeirra sem eru fylgjandi því að fram fari þjóðaratkvæðagreiðsla um afnám kvótakerfisins.

Slóðin er: http://thjodareign.is/

Við þurfum að lifa núið af til þess að það verði framtíð fyrir okkur!!

Í vikunni voru aðeins 2 bátar af 60 á sjó frá Sandgerði. Ástæðan er kvótaleysi og það að menn geta ekki leigt sér kvóta á því verði sem nú er á aflaheimildum.  

Í fréttum í DV í vikunni kom fram hjá Birni Vali þingmanni Vinstri-Grænna að ASÍ stæði í veg fyrir því að breytingar yrðu gerðar á núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi því það myndi skemma Stöðuleikasáttmálann, svokallaða. 

Mér fannst ótrúlegt að samtök launamanna stæðu í veg fyrir að hægt væri að skapa atvinnu fyrir þá sem nú eru atvinnulausir í sjávarútvegi. Ég hringdi í vin minn í verkalýðshreyfingunni og spurði hvort það væri satt að þeir stæðu í veg fyrir atvinnuuppbyggingu og hvort  samstarfið við SA væri mikilvægara en það að menn gætu sótt björg í bú. Hann sagði að svo væri ekki.  

Í gær var fundur í Garðinum þar sem rædd voru atvinnumál á Suðurnesjum og þar var Gylfi Arnbjörnsson frummælandi. Hann var spurður hvort það væri svo að hann og aðrir stjórnendur ASÍ stæðu í vegi fyrir þeim breytingum sem nú ætti að gera á fiskveiðistjórnunarkerfinu. Gylfi svaraði eins og manna er siður sem hafa slæma samvisku. Hann sló úr og í og sagði ekki neitt.  

Mér finnst tímabært að verkalýðshreyfingin fari að standa með sínu fólki í stað þess að vera í faðmlögum með SA. Í dag er þetta spurning um það hvort fólk hefur vinnu í sjávarbyggðum landsins. Spurning um hvort ríki og sveitarfélög fái tekjur til að standa undir þjónustu við þegnana og tekjur eru undirstaða velferðar.  

Þjóðin hefur ekki tíma til að bíða eftir að eitthvað verði gert í atvinnumálum í ókominni framtíð. Það þarf að taka til hendinni núna því við þurfum að lifa núið af!  

Í sjávarútvegi er til staðar fjárfestingar og fólk sem er tilbúið að leggja á sig vinnu til að skapa sér og þjóðinni allri tekjur. Það sem þarf er að menn hætti að láta sérhagsmuni fárra verða þess valdandi að þjóðin geti ekki brauðfætt sig á heiðarlegan hátt. 

Nú er mál að verkalýðshreyfingin fari að hugsa um sitt fólk, það fólk sem þeir eru fulltrúar fyrir.

Ég á mér draum!

Ég á mér draum um að fiskveiðistjórnun á Íslandi verði í framtíðinni byggð á jafnrétti, réttlæti, frelsi og heiðarleika. Ég tel að besta leiðin til þess að svo geti orðið væri að ríkið leigði sóknardaga til útgerðarmanna og að þeir greiddu leiguna jafnóðum og þeir nýttu dagana. Þetta er leið sem Færeyingar fara þó svo að þeir leigi ekki dagana. Það væri samt nauðsynlegt að tryggja að ekki væri hægt að framselja þessa daga til annarra, til að koma í veg fyrir brask. En ef menn eru ekki tilbúnir að fara leið Færeyinga þá tel ég að hinn kosturinn sé sá að ríkið leigi út allar veiðiheimildir í tonnum og kílóum. 

Núverandi stjórnvöld lofuðu í stjórnasáttmálanum að farin yrði  fyrningarleið á fiskveiðiheimildum. Í sáttmálanum er gert ráð fyrir 5% fyrningu á ári. Ég tel að það eigi að fyrna hraðar og ætti fyrningin að vera 25% á ári og ætti hún að  hefjist í síðasta lagi 1. september 2010.  

Ókostir núverandi kerfisins eru margir. Þeir helstu eru að núverandi gjafakvótakerfi þar sem heimilað var frjálst framsal eftir 1991. Þetta er ekkert annað en ríkistyrkur og því er sjávarútvegur hér á landi með hæsta ríkistyrk sem um getur á byggðu bóli. Prófessor Þorvaldur Gylfason heldur því fram að braskið með veiðiheimildir í formi leigu, veðsetningar eða sölu sé grunnur bankahrunsins.

Einnig ber að nefna það enn og aftur að Mannréttindanefnd Sameiniðuþjóðanna áliktaði fyrir tveimur árum síðan að fiskveiðistjórnunarkerfið brjóti í bága við mannréttindi vegna þess að það skerðir atvinnufrelsi íslenskra sjómanna.  

Þjóðin þarf á því að halda að tekjur aukist og sérstaklega þarf að huga að gjaldeyrisöflun. Við getum haft miklu meiri tekjur af sjávarútvegi en við höfum nú. Við getum veitt meira í flestum tegundum. Það ætti að setja vinnsluskildu á makríl, síld og loðnu. Það ætti að setja lög sem skylda frystitogara til að koma með allan afla í landi í stað þess eins og nú er gert að henda hluta hans í hafið. Þetta er nauðsynlegt, ekki bara til að auka tekjur ríkisins heldur verður einnig að horfa til þess hvernig auka megi tekjur sveitarfélaganna með betri nýtingu sjávarafla vegna þess að litlar líkur er á því að yfir skuldsettar útgerðir borgi skatta á næstu árum vegna skuldastöðu þeirra.  

Einnig er mikilvægt að allur fiskur sem veiddur er á íslandsmiðum fari á fiskmarkað því það myndi einnig leiða til þess að auka tekjur sveitarfélag í formi hærri hafnargjalda og útsvars. Kosturinn við það að allur fiskur færi á markað myndi jafna stöðu fiskvinnslufyrirtækja sem í dag búa við það að fá ekki nægan fisk til vinnslu.  

Samfélagslegar afleiðingar af fiskveiðistjórnunar kerfinu eru miklar og mörg vandamál hafa orðið til vegna þess. Sjávarbyggðum landsins hefur blætt og blæðir enn vegna núverandi kerfis. Það hefur leitt til fólksflutninga, atvinnuleysis, gjaldþrota og félagslegra vandamála. 

Við búum í góðu landi sem á nægar auðlindir eru til að brauðfæða þjóðina og með réttlátari skiptingu á nýtingu þeirra getum við byggt upp samfélag sem byggir á jafnrétti, jöfnuður og jafnræði. Grunnur þess er að gerðar verði breytingar á núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi.

Minni gjaldeyristekjur

Þrátt fyrir einmunna blíðu í janúar í ár, hringinn í kringum landið fiskast minna í janúar í ár en í fyrra. Þetta er bein afleiðing af háu leiguverði á veiðiheimildum. Þær hafa hækkað til muna frá því í janúar í fyrra og er svo komið að ekki er hægt að gera út á þessu leiguverði. Fiskveiðistjórnunarkerfið er að skaða gjaldeyrisöflun þjóðarinnar. Því legg ég enn og aftur til að núverandi fiskveiðistjórnarkerfi verði lagt af og tekið upp dagakerfi svipað því sem í Færeyjum.

Fiskafli í janúar minni en í fyrra

Ráð til ríkisstjórarinnar

Ríkistjórn sem er að hreinsa upp skítinn eftir fyrri ríkistjórnir, framsóknar-, sjálfstæðis- og samfylkingar þarf að taka margar óvinsælar ákvarðanir, eins og að hækka skatta og skera niður til velferðarmála, á eitt trop á hendi og það er að stokka upp fiskveiðistjórnunarkerfið og gera rótækar breytingar á sjávarútvegi. Þetta myndi afla henni mikilla vinsælda og kostar ekkert.

Þetta getur hún gert með því; í fyrsta lagi að samþykkja skötuselsfrumvarpið, auka við aflann í strandveiðunum og lengja tímabil þeirra og hefja fyrningu veiðiheimilda 2010 eins og lofað var í kosningarbaráttunni og er í stjórnarsáttmálanum. Einnig væri mjög gott að gefa frjálsar úthafsveiðar á rækju sem myndi skapa mörg störf, sérstaklega í landi.

Ríkisstjórnin verður að virða mannréttindi íslenskra sjómanna eins og Mannréttindanefnd Sameinuðu þjóðanna ályktaði um fyrir tveimur árum síðan. Ef það verður gert eins og lofað hefur verið ásamt því að bæta við veiðiheimildir í flestum tegundum getum við unnið okkur út úr þeirri kreppu sem við erum nú í.

En allar viðbótar veiðiheimildir sem verða gefnar út,  á íslenska ríkið að leigja beint frá sér en ekki afhenda sægreifaklíkunni. 

Ef það þarf lagabreytingar til þess að svo geti orðið þá verður Alþingi að gera þær, strax.

Mitt áliti er að þess þurfi ekki heldur sé hægt að gera þetta með reglugerð, samanber ákvörðun Einars K. Guðfinnssonar þegar hann ákvað að hefja mætti hvalveiðar sem hann gerði með reglugerð.

Það eru ókvótabundnar tegundir fyrir norðan Látrabjarg sem eru kvótabundnar fyrir sunnan bjargið.

Fordæmi eru fyrir því að það sé hægt að gera breytingar á fiskveiðistjórnunarkerfinu með reglugerð eins og dæmi eru um með línuívilnun, byggðakvóta og kvóta til áframeldis og fyrrnefndar breytingar .

Það er hægt að auka tekjur sjávarútvegsins um 100 milljarða og ganga til móts við álit Mannréttindanefndarinnar að hluta með þessum breytingum.

Ég mun taka hatt minn ofan fyrir núverandi sjávarútvegsráðherra Jóni Bjarnasyni ef hann nær þessu fram sem ég veit að hann vill gera.  Þetta er fyrsta skrefið í því að bregðast við mannréttindabrotum á íslenskum sjómönnum og fyrsta skerf í að brjóta upp kerfi sem mikil ósátt er um í íslensku samfélagi, vegna þess að það er óréttlátt.

Að taka upp sóknardagkerfi 1. sept. 2010 væri samt besti kosturinn.  

85-90% íslensku þjóðarinnar er á móti núverandi kerfi samkvæmt skoðunarkönnunum.

Umræða á villigötum

Í umræðunni um fiskveiðistjórnunarkerfið og fyrningu er talað um að ekki megi taka það af útgerðarmönnum sem þeir hafi keypt.   

Þetta er rangt, því það eru engar stórútgerðir sem hafa þurft að kaupa allar sínar veiðiheimildir eftir 1991 þegar það myndaðist verð á veiðiheimildum. 

Flestar stórútgerðir í landinu eru enn með sömu kennitölu og þær höfðu við upphaf kvótakerfisins og því byggja þau á nýtingarrétti sem þau borguðu ekki neitt fyrir.  

Sum breyttu úr hf í ehf og sameinuðust öðrum fyrirtækjum og eru því nú allt upp í níu kennitölur komnar inn í sum fyrirtækin. 

Það er því rangt eins og LÍÚ hefur haldið fram að útgerðarfyrirtæki sem starfa í dag hafi keypt aflaheimildir, í 90% tilfella.  

Ef farið er hringinn í kringum landið sést að það er enn sömu fyrirtæki og sama fólkið sem er enn í útgerð sem byggir á þeim gjafakvóta sem þau  fengu í upphafi.  

Hér verða flest þessara fyrirtækja talin upp. 

Í Vestmannaeyjum eru það; Vinnslustöðin, Ísfélagið, Glófaxaútgerðin, Bergur-Hugin útgerðin, Dala-Rafns útgerðin, útgerðin á Frá, Bergi, Hugin, Þórunni Sveinsdóttur og Bylgjunni, ásamt fleiri útgerðum í Eyjum.
Á Hornafirði sameinuðust Skinney og Þinganes og tóku yfir Kaupfélags útgerðina.
Það eru nánast  engar veiðiheimilir á Djúpavogi, Breiðdalsvík, Stöðvarfirði og Reyðarfirði Það eru sömu aðilar í útgerð á Fáskrúðsfirði og voru og á Eskifirði þar sem  Eskja ehf  er og er hún rekin af afkomendum Alla ríka.
Það eru sömu  eigendur að Síldarvinnslunni á Norðfirði en þar eiga reyndar Samherjar orðið 30-40% hlut.
Á Þórshöfn er Ísfélagið komið inn í útgerðina með heimamönnum og Grandi er komin inn í útgerð með heimamönnum á Vopnafirði.
Á Siglufirði er Þormóður Rammi og hefur hann sameinast útgerð sem var á Ólafsfirði. Samherji og Brim eru á Akureyri.
Á Sauðarkrók eru sami aðili í útgerð og verið hefur og er það Kaupfélagið.
Á Grenivík er Gjögur.
Gunnvör á Ísafirði hefur sameinast nokkrum öðrum útgerðum þar.
Oddi er á Patreksfirði.
Á Snæfellsnesi er og hafa verið meðal annars útgerð Kristjáns Guðmundsonar, Hraðfrystihús Hellisands, Steinunnar útgerðin í Ólafsvík, Rakel Ólsen í Stykkishólmi, Guðmundur Runólfsson í Grundarfirði.
Í Reykjavík eru Grandi og Ögurvík.
Stálfrúin í Hafnarfirði.
Nesfiskur í Garði.
Happasæls, Arnars útgerðin og Saltver  í Keflavík. 
Þorbjörninn og Vísir í Grindavík.
Í Þorlákshöfn er útgerðir Einars Sigurðssonar og Hannesar Sigurðssonar. 

Öll þessi fyrirtæki hafa verið til frá því fyrir daga kvótakerfisins og hafa byggt starfsemi sína upp á gjafakvóta.

Gleðileg jól.

Sendi ættingjum, vinum og kunningjum ósk um gleðileg jól og farsældar á nýju ári.

Kveðja,
Grétar Mar Jónsson.

Þorsteinn bullar á INN

Þorsteinn Pálsson hélt því fram í þætti hjá Ingva Hrafni á INN að íslenskur sjávarútvegur væri ekki ríkisstyrktur en væri í samkeppni við ríkistyrktan sjávarútvegi í öðrum löndum.

Hann ætti að vita betur. Með gjafakvótakerfinu gátu íslenskir útgerðarmenn veðsett, leigt og selt nýtingarréttinn (kvótann). Þegar verðið var hæst á gjafakvótanum var úthlutaður kvóti  1000 milljarðar eða meira og er mesti ríkistyrkur sem þekkist á byggðu bóli.

Með óbeinum hætti var þetta og er ekkert annað en ríkistyrkur því menn fengu peninga frá ríkinu í formi kvóta á meðan aðrar þjóðir eru með beinan stuðning sem ekki er í neinni líkingu við þetta brjálæði.  

 

 

 

 

 

Sjómannaafsláttur

Sjómannaafsláttur var á sýnum tíma settur á vegna þess að útgerðarmenn töldu sig ekki geta hækkað laun sjómanna til samræmis við launhækkanir sem aðrir launþegar í landinu voru að fá. Þetta gerðist á milli 1960-1970. Ríkið kom þá til móts við útgerðirnar með því að setja á sjómannaafslátt. Þannig að hann var í raun ríkistyrkur til útgerðanna á þeim tíma þegar hann var settur á og er enn.

Nú hefur enn og aftur komið upp sú umræða að afnema beri sjómannaafslátt.

Ég vil að við sjómenn afsölum okkur sjómannaafslætti gegn því að allur fiskur verði seldur í gegnum fiskmarkað.

Kostirnir við það yrðu að laun sjómanna myndu hækka, útsvartekjur og hafnargjöld til sveitarfélaga hækka og tekjuskattur myndi hækka. Þetta myndi leiða til betri afkomu fyrir sjómenn, sveitarfélög og ríkið. Einnig myndu fiskvinnslur án útgerðar njóta góðs af þessum breytingum þar sem aðgangur þeirra að hráefni myndi batna.

 

Dómsstólar landsins

Árni Páll félagsmálaráðherra sagði á fundi Hagsmunasamtaka heimilanna í síðustu viku að fólk sem teldi að þau gjaldeyrislán sem það fékk í bönkum landsins brytu í bága við lög gæti farið með mál sín gegn bönkunum fyrir dómstóla. Þeir væru til þess fallnir að skera úr um, á hlutlausan hátt um það, hvort þessi lán stæðust íslensk lög eða ekki.

Fólkið í salnum baulaði á ráðherrann og það heyrðist spyrja hvort hann tryði því virkilega að íslenskir dómstólar dæmdu á óvilhallan hátt. Svona málsókn væri fyrirfram dæmd til að mistakast.

Það er mikill misskilningur félagsmálaráðherra að almenningur í landinu geti leitað réttar síns hjá dómsstólum landsins. Almenningur veit þetta og hefur í gegnum tíðina orðið vitni af því að aðrir hagsmunir en almannahagsmunir hafa verið hafðir að leiðarljósi í dómsmálum.

Til að efla tiltrú almennings í landinu á dómstólum þarf að skipta þar út öllum þeim sem hafa undanfarin ár fengið stöður sína í gegnum pólitískan klíkuskap.

Dómar sem hafa verið með þeim hætti að minnka tiltrú almennings á dómskerfinu eru margir en nokkur dæmi um það eru eftirfarandi.

Málið sem Vilhjálmur Bjarnason fór í gegn Glitni er eitt af þessum málum og er það nýjasta dæmið og einnig er hægt að nefna Valdimarsdóminn og Vatnseyrardóminn.

Til að hægt verði að byggja upp Nýtt Ísland þarf að skipa nýja dómara á faglegum forsendum en ekki með pólitískum klíkuskap. Aðeins þannig er hægt að efla tiltrú almennings á dómskerfi landsins.