Nýtt Ísland

Forsenda þess að hægt sé að byggja upp nýtt Ísland sem byggir á jafnrétti, jafnræði og jöfnuði er að afnema núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi.

Það er grunnur þeirrar spillingar sem við erum nú að súpa seiðið af.

Það má fagna gjörðum Jóns Jóseps Bjarnasonar sem ætlar að fara að kafa ofan í eigna- og hagsmunatengsl í íslenskum sjávarútvegi.

Í þessu tilliti er mönnum hollt að rifja upp það sem hefur gerst og gerðist þegar kvótinn var settur á árið1984, í tíð þáverandi sjávarútvegsráðherra Halldórs Ásgrímssonar, guðföður kvótakerfisins.

Nokkur dæmi um geðþóttaákvarðanir hans sem vörðuðu þann veg sem síðan hefur verið farinn, eru eftirfarandi:

Sjávarútvegsráðherra  Halldór Ásgrímsson bætti upp lélega humarvertíða á Höfn árið 1984 með þorskkvóta. Hann tók þá þorskkvóta frá öðrum sem veiddu þorsk, sem þá höfðu minna til skiptanna.

Þegar Erlingur togari úr Garðinum var seldur austur á Höfn fékk hann 500 tonn auka kvóta í þorski, í sóknarmarki. Landinu var þá skipt í norður og suðursvæði. Ráðherra færði línuna til að tryggja þetta. Togarar á norðursvæði voru  þá með 1750 tonn í þorski en togarar á suðursvæði með 1250 tonn.

Þegar bátar á Höfn hættu að veiða síld í reknet og fóru að veiða í nót  fengu þeir sama snurpu kvóta eins og þeir bátar sem höfðu veitt í nót. En þeir fengu einnig umframkvóta þannig að þeir fengu 1 tonn af þorski fyrir 3 tonn af síld í reynslukvóta.

Allt þetta gerðist í tengslum við sjávarútveg  á  Höfn í Hornafriði þar sem Halldór var einn eiganda Skinneyjar, ásamt fjölskyldu sinni.

Nýtt Ísland byggir á því að tekið verði á þeirri spillingu sem hér hefur ríkt þar sem sérhagsmunir fárra hafa verið teknir fram yfir hagsmuni almennings.

Fiskveiðistjórnunarkerfinu verður að breyta og tryggja öllum sama aðgang að auðlindum landsins.

Fólkið í landinu á að njóta góðs af þeim arði sem auðlindirnar skapa.

Veruleikafirrtur ráðherra

Árni Páll félagsmálaráðherra var á útvarpi Sögu í morgun og bullaði þar um sjávarútvegsmál.

Hann hélt því fram að aukning á fiskveiðum hér á landi myndi hafa áhrif á heimsmarkaðsverð á fiski.

Hér eru veidd 1% af því heildarmagni sem veitt er í heiminum af fiski og því er það firra að það hafi áhrif á heimsmarkaðsverð, að auka veiðar hér. 

Í Barentshafi eru veidd 1.000.000 tonn á þorski á ári og hefur það ekki haft áhrif á fiskverð. Okkar veiði er aðeins brot af þessu.

Í ár veiddum við 140.000 tonn af þorski en heimilt var að veiða 165.000 tonn samkvæmt ráðleggingum frá Hafró. Við erum því ekki einu sinni að veiða leyfilegt magn. Þetta er vegna þess að fjórflokkurinn samþykkti að auka geymslurétt milli fiskveiðiára úr 20% í 33%, síðastliðið haust. Geymsluréttinn á að afnema strax.

Það gengur ekki að reka þjóðarbúið aðeins með því að lækka laun, hækka skatta og draga úr framlögum til velferðarmála. Það þarf að auka þjóðartekjur. Það á að gera með því að auka fiskveiðar.

Það ætti að bæta við 100.000 tonn af þroski á núverandi fiskveiðiári og einnig á að auka heimildir í aðrar tegundir. Þetta gæti aukið gjaldreyristekur um ca. 100 milljarða á ári.

Að lokum legg ég til að núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi verði lagt af.

Ekki rugga bátnum!

Nú stunda varðhundar sægreifanna það að telja sjálfum sér og öðrum trú um það að það verði að skapa stöðuleika í sjávarútvegi og því sé ástæðulaust og ekki rétt að breyta núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi.

 

Eða eins og Tryggi Herbertsson sagði í viðtali á Bylgjunni í gær telur hann ekki ástæðu til þess í dag eins og ástandið er í efnahagslíf þjóðarinnar að skapa óvissu í greininni.

 

Óvissan í greinin er í dag með þvílíkum eindæmum að ekki er hægt að bæta við hana og er það rétt hjá Tryggva. Óvissan er tilkomin vegna þess að menn sem hafa haft nýtingarrétt á auðlindinni hafa farið illa að ráðum sínum. Þeir hafa veðsett hana og  notað síðan lánin til þyrlukaupa, hlutabréfakaupa, gjaldeyriskaupa,byggja sumarbústaði, kaupa bílaumboð og jeppa.

 

Kvóti sá sem sægreifarnir hafa nýtingarréttin yfir er yfirveðsettur í bönkum landsins og því væri það rétt að við þær aðstæður að ríkið innkalli allar veiðiheimildir.

 

Þá væri hægt að búa til kerfi þar sem allir sætu við sama borð. Kvóti yrði leigður með þeim hætti að allir þeir sem áhuga hafa og getu til að stunda sjósókn og útgerð sætu við sama borð, þegar kemur að nýtingu sameiginlegrar auðlindar. Útleiga færi þannig fram að borgað yrði um leið og allur afli yrði seldur á fiskmarkaði.

 

Til að komast út úr kreppunni og til að skapa samstöðu meðal þjóðarinnar um að vinna saman til framtíðar að uppbyggingu þarf að taka á spillingu og sérhagsmunum fárra sem gengur gegn velferð almennings.

 

Það er firra að það skapi óvissu að breyta kerfinu. Eina óvissan sem það gæti skapað væri að sægreifar gætu ekki lengur leikið sér með auðlindina með þeim hætti sem þeir hafa hingað til gert. Þeir hafa farið illa með þá ábyrgð sem þeim var treyst fyrir. Því fylgir ábyrgð að hafa fjöregg þjóðarinnar til afnota.  

 

Þó svo að breytingar yrðu gerðar á kerfinu væri allt við það sama. Fiskurinn syndir um í sjónum. Menn fara á sjó í þeim bátum sem til eru í landinu. Fiskverkunarhúsin eru föst á grunninum. Kaupendur eru til staðar. Eina sem myndi breytast er að sægreifar hefðu ekki lengur þann möguleika að veðsetja landið og auðlindir þess til helvítis.

 

Kosturinn fyrir þjóðina og framtíð hennar er að ríkið hefði tekjur af leigu aflaheimilda sem kæmu strax í ríkissjóð.

Það sem olli efnahagshruninu var meðal annars núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi eins og Þorvaldur Gylfason hefur bent á. Það verður að breyta þessu kerfi til að mögulegt sé að skapa nýtt Ísland þar sem hagsmunir almennings er í fyrsta sæti.

 

Það er ástæðulaust að biðja menn um að rugga ekki bát sem þegar er sokkinn.

Hafró

Það er full ástæða til að senda fiskifræðinga Hafró í endurmenntun til Rússlands. Þeir hafa nú aukið kvóta í Barentshafi.

Þeir nota aðrar mælingar á stofnstærð og eru betur í tengslum við lífríkið í hafinu en íslenskir fiskifræðingar.

Kvóti hér á landi er ákvarðaður út frá togararalli sem gefur ranga mynd að stofnstærð. Það eru til aðrar leiðir til að meta stofnstærð, sem Rússar hafa notað.

Það er sorglegt að þjóðin þurfi að líða fyrir það að misvitrir starfsmenn hjá Hafró séu fastir í sínu togararalli, sem sjómenn hafa ekki trú á að hægt sé að nota til að meta stofnstærðir.

 

Þegar á flótta undan ýsunni

Hænufetin hans Jóns

Gott að Jón telur að vel hafi tekist til við standveiðar í sumar.

En það er ekki nóg að hann reikni með að þær verði endurteknar næsta sumar.  

Bendi á greinar og blogg um standveiðar sem ég hef skrifað að undanförnu.

Strandveiðarnar áfram

Innköllum veiðiheimildir

Staða sjávarútvegsins er nú með þeim hætti að hann er yfir veðsettur og þar með taldar veiðiheimildir. Þær eru því í raun í eigu íslensku bankanna.

Nú er því lag til að innkalla allar veiðiheimildir og leigja út til hæstbjóðanda. Þetta myndi skila 50-60 milljörðum á ári beint í ríkissjóð.

Með þessu hefðu allir jafnan aðgang að veiðiheimildunum. Menn myndu borga veiðiheimildirnar um leið og þeir nýttu þær og lönduðu aflanum.

Auðviðtað á síðan að setja fram þá kröfu að allur fiskur af íslandsmiðum að fara í gegnum fiskmarkaði hér á landi.

Gapuxi

Gapuxinn, Dr. Ragnar Árnason prófessor við Hagfræðideild Háskóla Íslands ætti að hafa vit á því að halda kjafti. Því að gapa um ágæti núverandi fiskveiðistjórnunarkerfis er ekkert annað en öfug mæla vísa.

Hann minnist ekki á að atvinnugreinin er nánast gjaldþrota sem slík, með skuldir upp á 600-700 milljarða.

Hann minnist ekki á að fiskistofnarnir eru allir í sögulegu lágmarki.

Hann minnist ekki á að sjávarbyggðirnar, hringinn í kringum landið eru nánast í rúst.

Hann minnist ekki á brottkast, framhjálandanir og það svindl og svínarí sem hafa fylgt kerfinu.

Hann minnist ekki á þau félagslegu vandamála sem fjölskyldur í sjávarbyggðum hafa og eiga við að  glíma vegna þessa kerfis. Meðal annars vegna gjaldþrota, hjónaskilnaða, sem leitt hafa til ýmissa félagslegra vandamála.

Hann minnist ekki á atvinnufrelsi sjómanna og ekki talar hann um bort á mannréttindum gagnvart íslenskum sjómönnum.

Hann minnist ekki á þátt sægreifanna í bankahruninu og hvernig þeir hafa veðsett auðlind fólksins í landinu með eigin hagsmuni í huga.

Stundum er betra að halda kjafti en að láta hafa eftir sér tóma vitleysu, þó maður hafi prófessors nafnbót.

Að lokum legg ég til að núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi verði lagt af.

Almennt góð reynsla af kvótakerfum

Strandveiðar

Nú í sumarbyrjun var samþykkt á Alþingi að leyfa standveiðar sem ekki væru háðar því að menn ættu eða leigðu til sín kvóta af sægreifunum. Það var mikið fagnaðarefni að þessar veiðar voru leyfðar. Þær eru spor í rétta átt.

 

Núverandi fiskveiðistjórnarkerfi hefur leitt til þess að til er hópur manna, sem stundar sjósókn eru nú leiguliðar sægreifa sem drottna yfir auðlindinni. Leiguliðanir hafa þurft að leigja kvóta og borgað allt upp í 80-90% af verðmæti landaðs afla til sægreifanna. Margir hafa gefist upp á því að hafa sjálfir ekkert fyrir sinn snúð þrátt fyrir mikla vinnu. Það verður að koma í veg fyrir að hægt sé að hnekkja menn í ánauð á þeim forsendum að verið sé að vernda fiskistofnana og auka hagræðingu í greininni.

 

Allir þeir sem hafa fylgst með fiskveiðum frá því að fiskveiðistjórnunarkerfið var sett á vita að markmiðum þeirra hefur aldrei verið náð. Eina markmið þess í dag virðist því vera að viðhalda eignarhaldi á kvótanum og vernda með því  sérhagsmuni fárra á kostnað hagsmuna almennings.

 

Standveiðikerfið er spor í rétta átt til að breyta núverandi kerfi og þar með að koma til móts við álit Mannréttindanefndar Sameinuð þjóðanna sem hefur ályktað að núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi brjóti mannréttindi sem varða atvinnufrelsi og atvinnurétt þegna landsins.

 

Í sumar hafa um 400 handfærabátar stundað strandveiðar. Á sumum bátum hafa tveir verið á. Hagræðing þess fyrir land og þjóð er margvísleg. Fyrst má nefna að allur fiskur sem veiðist hefur með þessum hætti hefur farið á innlendan fiskmarkað sem hefur átt þátt í að auka fiskvinnslu í landi. Veiðarnar hafa leitt til aukinna tekna fyrir alla þá hagsmunaaðila sem koma að þessum veiðum. Sveitarfélögin hafa fengið hærri hafnargjöld og útsvar. Ríkið fær meiri tekjur í formi skatta. Fleiri störf hafa orðið til og þó svo að það sé tímabundið er það betra en ekkert.

 

Fyrir næsta sumar þarf að setja fleiri tonn í þennan pott sem strandveiðimenn mega veiða úr og ætti hann að mínu áliti að vera 8.000-10.00. tonn. Einnig  ætti að lengja það tímabil sem má veiða og ætti tímabilið að ná frá 1. apríl til 1. september.

 

Sumir strandveiðisjómenn sem hafa verið leiguliðar hingað til finnst að þeir séu nú aftur orðnir frjálsir menn þar sem þeir fá nú fullt verð fyrir aflann og þurfa ekki að greiða sægreifum fyrir aðgang að veiðiheimildum.

 

Að lokum skora ég á íslensk stjórnvöld að virða mannréttindi á íslenskum sjómönnum.

 

Strandveiðar

það sem á að gera er að setja þann kvóta sem eftir er í einn pott til að tryggja að hægt verði að veiða hann fyrir 1. september.

Þjóðin þarf á því að halda að nýta auðlindir sínar til að auka tekjur.

Að lokum legg ég til að núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi verði lagt af.

Strandveiðikvótinn næst ekki

Standveiðar

Það var frétt á vísi.is í gær um; Líf í höfnum landsins þar sem kom fram að Illugi Gunnarsson finnur standveiðum allt til foráttu. Hann gefur sér að veiðidögum muni fækka og bátum muni fjölga.

Illugi ætti að sjá sóma sinn í því að fjalla um standveiðar eins og sá sem veit hvaða afleiðingar kvótakerfið hefur haft fyrir sjávarbyggðir landsins.

Einnig ber að nefna ef spá Illuga um fjölgun báta rætist þá væri það ekkert nema af hinu góða fyrir hag landsins og afkomu almennings.

Orðið hagkvæmni í sjávarútvegi er það sem hefur leitt okkur í þær ógöngur sem við erum nú í svo það væri rétt hjá Illuga að fara varlega með það orð í tengslum við sjávarútveg.

Annar varðhundur sægreifana Einar K. Guðfinnsson segir að strandveiðar hafi ekki leitt til nýliðunar í kerfinu og má vel vera að það sé rétt. Það sem Einar veit er að menn sem voru hættir að stunda sjósókn og áttu báta sem lágu við bryggju fóru aftur að stunda veiðar.

Einar hefur þó rétt fyrir sér í því að huga þarf að breytingu á svæðaskiptingunni og er það von mín að það verði gert fyrir næsta sumar.

Ólína sem svaraði þeim félögum sagði allt það sem segja þarf, standveiðar hafa leitt til þess að nú er aftur líf í höfnum sjávarbyggðanna. Ólina bloggaði um þetta mál; Strandveiðarnar færa líf í hafnir

Alþingsmenn ættu að hafa það hugfast að hlutverk þeirra er að hafa hagsmuni almennings að leiðarljósi í störfum sínum en ekki sérhagsmuni fárra.

Að lokum legg ég til að núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi verði lagt af.

Nýtt Ísland

 Þessi grein byrtist í Morgunblaðinu síðastliðin laugardag.

Öll umfjöllun um núverandi fiskveiðistjórnunar kerfi er á þá leið að ef við henni verið hróflað fari allt á annan endann.
Það má ekki hrófla við kerfi sem bíður upp á spillingu og fjötrar fólk í ánauð sægreifanna. Kerfi sem brýtur mannréttindi á fólkinu í landinu.

Það mátti heldur ekki hrófla við bönkunum á meðan allir héldu að peningar yrðu til úr engu. Bankamenn voru mærðir og talið að þar væru snillingar á ferð sem gætu með snertingu breitt steini í gull. Ekkert mátti gera til að koma í veg fyrir þessa trú um ágætu þessara manna, því þá færi allt á annan endann. Bankarnir myndu hverfa úr landi og eftir stæði þjóðin slipp og snauð. Þjóðin átti að þakka þessum fræknu köppum sem fóru um heiminn með gúmítékka og keyptu allt það sem þeim datt í hug.

Þeir sem höfðu efasemdir um að hægt væri að breyta steini í gull voru sagði afbrýðissamir, heimskir og jafnvel sakaðir um að vera óvinir þjóðarinnar. Allt var bara gott og frábært, við vorum best, ríkust, gáfuðust og stórust.

Núverandi stjórnarflokkar boðuðu bót og betrun á meðan á kosningabaráttunni stóð. Því var lofað og það sett í stjórnarsáttmála að landið ætti nú að verða land velferðar sem byggði á jöfnuði, jafnrétti og jafnræði. Frjálshyggjunni átti að henda út á hafshauga og nú var það hagur almennings sem átti að ráða ferð.

Ein rót spillingarinnar sem við erum nú að verða vitni að og upplifa hefur ekki verið hróflað við. Enn er verið að standa vörð um kerfi sem átti þátt í bankahruninu og þeirri kreppu sem við erum nú að kljást við. Þeir sem hafa aðrar skoðanir en þeir sem vilja standa vörð um þetta kerfi fá sama sönginn og þeir sem höfðu efasemdir um frammistöðu útrásarvíkinganna.

Þetta kerfi er kvótakerfið sem enn er við líði og ekki bólar á neinum breytingum á því. Það má þó segja að strandveiðar hafi verið spor í rétta átt. En betur má ef duga skal. Það verður ekki hægt að byggja upp nýtt Ísland nema að tekið verði á þessu kerfi og því breytt.

Kvótakerfið varðar alla þætti samfélagsins. Það hefur með atvinnustig að gera, það hefur með tekjur almennings sem starfar í sjávarútvegi að gera, það hefur með þjóðartekjur að gera, það hefur með jöfnuð, jafnrétti og jafnræði þegnanna að gera.

Gott!

Það eru góðar fréttir að vel veiðist af þessari auðlind okkar, í hafinu.

Hvalveiðarnar í sumar hafa skapað atvinnu fyrir á milli 200-300 manns.

Hvalveiðarnar hafa því á tímum þrenginga í efnahagslífinu skapað vinnu, tekjur fyrir fólk, fyrirtæki og ríkið.

Ein af þeim rökum sem notuð voru gegn því að hefja hvalveiðar og því að nýta þær auðlindir sem við eigum voru að það myndi bitna á ferðamannaiðnaðinum og þá sérstaklega á fyrirtækjum sem biðu upp á hvalaskoðunarferðir.

Ég ræddi við einn eiganda hvalaskoðunar fyrirtækis fyrir nokkrum dögum og sagði hann að aldrei hefðu fleiri ferðamenn farið í hvalaskoðunarferðir en í júlímánuði á þessu ári.

Það má því færa rök fyrir því að hvalveiðar hafi ekki áhrif á þennan þátt í ferðamannaiðnaðinum.

Nú á tímum þrenginga eigum við og þurfum að nota allar þær auðlindir sem við eigum til atvinnusköpunar.

Vinnum saman en egnum ekki atvinnugreinum saman í óþarfa slag.

Að lokum legg ég til að núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi verði lagt af.

64 langreyðar og 46 hrefnur veiddar

Rætur hrunsins!

Þorvaldur Gylfason segir meðal annars þetta um rætur hrunsins; 

"Einn angi vandans er lagaheimild frá 1997 til að veðsetja veiðiheimildir, þótt sjávarauðlindin eigi að heita sameign þjóðarinnar að lögum. Lögin leyfa mönnum beinlínis að veðsetja eigur annarra. Menn kasta höndunum til fjárfestingar fyrir lánsfé með veði í eigum annarra, enda ramba skuldum vafin útvegsfyrirtæki nú mörg á barmi gjaldþrots. Endurbornir ríkisbankar hafa eignazt hluta kvótans, sem er því aftur kominn í eigu almennings. Mannréttindanefnd Sameinuðu þjóðanna hefur úrskurðað, að kvótakerfið feli í sér mannréttindabrot, og skorað á stjórnvöld að breyta kerfinu. Nýja ríkisstjórnin virðist ekki ætla að taka þeirri áskorun eða setja hana í samhengi við hrunið".Rætur hrunsins

Hvað má fólkið í landinu vita?

Allt upp á borðið og engin leyndarmál var það sem okkur var lofað og við það verður að standa.

Það er fólkið í landinu sem kemur til með að borga þessi lán sem Kaupþing gamla veitt og eru nú að mestu gjaldfallin vegna þess að engin haldbær veð voru fyrir hendi vegna þeirra.

Það er fárandlegt að þjóðin megi ekki vita hvað hún á að borga. Hér á landi býr heiðarleg alþýða sem hefur aldrei gert annað en að reyna að fremst megni að sjá sér og sínum farborða með heiðarlegri vinnu.

Alþýða þessa lands fór ekki á eyðslufyllerí, hún skuldar ekki meira en eignir hennar standa undir. Hún fékk ekki lán án veða, hún drakk ekki kampavín.

Hún á rétt á því að vita fyrir hverja og hversu mikið hún kemur til með að þurfa að borga vegna óráðsíu fárra manna sem höfðu ekki til að bera samfélagslega ábyrgð.

Friðhelgi einkalífs á ekki við hér því þessi lán eru ekki lengur einkamál þeirra sem tóku þau heldur eru þau orðin vandamál þeirra sem þetta land byggja og koma til með að þurfa að borga með einum eða örðum hætti.

Að lokum legg ég til að núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi verði lagt af.

Lögbanni mögulega hnekkt

IceSave

það er frábært að Eva Joly hafi kjark og þor til að skrifa grein sem byggir á staðreyndum um að ekki sé forsvaranlegt að leggja þennan skuldaklafa sem Icesave hefur í för með sér, á þjóðina.

Eva Joly bendir á að ef fram fer sem horfir þá mun ungt fólk flytja úr landi og aldursamsetningin breytast sem leiðir til að færri verða til þess að skapa tekjur fyrir þjóðarbúið.

Forsendur þær sem unnið er eftir núna þegar reiknað er út hvað þjóðin getur borgað er byggð á fölskum forsendum. Ungt fólk er þegar farið að flytja úr landi og ætlar sér ekki að taka á sig auknar byrgðar vegna óráðsíu undan gengina ára.

Þessi grein Evu Joly er það sem við þurfum á að halda og ber að fagna því að okkar málstað sé haldið fram. Þær þjóðir sem ætla að kúga okkur til samninga þurfa að heyra hvaða afleiðingar þessi skuldbinding kemur til með að hafa fyrir þjóðina.

Það hefur lítið farið fyrir því að fulltrúar þjóðarinnar hafi reynt að koma málstað hennar á framfæri.

Heilbrigðisráðherra spurði reyndar á bloggi sínu: "

Getur verið að á það hafi skort af okkar hálfu, að upplýsa almenning í Bretlandi og Hollandi um yfirgang þeirra eigin stjórnvalda og á hve óskammfeilinn hátt þau ganga erinda fjármálakerfis heimsins? Ég hef grun um að eftir markvisst átak til að koma málstað okkar á framfæri gæti fjölgað í vinahópi Íslands, það er að segja þeim sem raunverulega eru okkur vinveitt. Beinum sjónum okkar að almenningi. Hann mun sýna málstað almennings á Íslandi meiri skilning en samansúrrað valdakerfið mun nokkru sinni gera". (http://ogmundur.is/stjornmal/nr/4681/)

Þetta er kannski staðreynd málsins. Það hefur hingað til ekki verið gert mikið af því standa í baráttu fyrir því að koma í veg fyrir að IceSave bindi þjóðina í skuldaklafa.

Eva Joly gerir það og það bera að þakka.

Að lokum legg ég til að núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi verði lagt af.